သောက်လက်စ လဖက်ရည်ခွက်ထဲက 

ကဗျာတွေကိုမီးထသတ်ပြီး

တွေးလက်စ အိပ်မက်တွေကို လှုပ်နိုးလိုက်ရတဲ့ နေ့ကပေါ့၊

အဲဒီနေ့က

မြို့ရဲ့လေညှင်းမှာ ညှီနံ့ရနေတာ သိပေမယ့်

အကျရည်များတဲ့လက်ဖက်ရည်စွဲလန်းစိတ်က

မြို့ထဲလမ်းမပေါ်ကို ဆွဲခေါ်သွားခဲ့တယ်၊

မနက်ခင်း အေးစိမ့်နေမှုကို ဖြိုခွင်းဖို့

ငှက်ပျောရင့်ရောင် ယူနီဖောင်းနဲ့လူတွေက

မြို့ထဲလမ်းမပေါ်မှာ အတန်းလိုက်ကြီး၊

ကားကြီးကားသေး အသွယ်သွယ်နဲ့

လွယ်ထားတဲ့ မောင်းခလုတ်တွေမှာ

ပစ်မယ်ဆိုတဲ့ စာတန်းကြီးလည်း ကပ်ထားသေးတယ်၊

လက်သီး လက်မောင်း တထောင်းထောင်းထနေတဲ့

အညာဖုံလုံးထဲက အသံဗလံတွေကလည်း ညံလို့၊

ရန်ပါတဲ့မျက်နှာထားမျိုးနဲ့

ကားကြိုကားကြားက သေနတ်တွေကလည်း

အားမလို အားမရဖြစ်နေတာကို တွေ့ခဲ့ရတယ်၊

မြို့ထဲကို စစ်ကားကြီးတွေ ၀င်လာတဲ့နေ့က

အဲ့ဒီနေ့က အစပြုပြီး

ငါ့သူငယ်ချင်း ထောင်ကျသွားလိမ့်မယ်လို့ ငါမသိခဲ့မိဘူး၊

ငါ့အမျိုးအဆွေတွေနဲ့ ဘိုးဘေးဘီဘင်အဆက်ဆက်က 

ရှေးဟောင်းအိမ်တွေ ပြာဖြစ်သွားမှာကိုလည်း ငါမသိခဲ့ဘူး၊

ငါမသိခဲ့ပဲ စစ်ကားတွေက မြို့ထဲကို၀င်လာကြတာ၊

ပြီးတော့

ငါ့ကိုငါ အိမ်ပြေးတစ်ယောက်ဖြစ်မယ်လို့ 

မတွေးခဲ့မိတာက အဆိုးဆုံးပဲ၊

မြို့ထဲကို စစ်ကားတွေ ၀င်လာတဲ့နေ့ကစပြီး

ငါ့အမလည်း အလုပ်လက်မယ့် ဖြစ်တော့တာပဲ၊

မြို့ထဲလမ်းတွေကို တစ္ဆေတွေခေါ်လာသလိုမျိုး

ရုတ်တရက်ကြီး ဒီနေ့ထိ ခြောက်ကပ်သွားတော့တာ၊

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ဂိမ်းတိုက်တဲ့ အော်သံတွေ မကြားမိတော့ဘူး၊

ငါ့အဖွားနားညည်းလွန်းလို့ ထထဆူတဲ့

လမ်းထိပ်အုပ်ခုံက အဝေးသင်ကျောင်းသားလေးတွေရဲ့ 

ကီးမမှန်တဲ့ ဂစ်တာသံလည်း မကြားရတော့ဘူး၊

ငါ့တူမလေး စာကျက်သံကအစ 

မြို့ထဲလမ်းတွေဆီက ပါဝါအိတ်ဇောတဗြူးဗြူးနဲ့ 

ငါ့တူအကြီးကောင်ရဲ့ ဆိုင်ကယ်သံအဆုံး

ငါမကြားမိတော့ဘူး၊

မြို့ထဲကို စစ်ကားကြီးတွေ ၀င်လာပြီးကတည်းကပဲ၊

မြို့ထဲကို စစ်ကားတွေ ၀င်လာပြီးကတည်းက

ငါမကြားချင်တဲ့အသံတွေပဲ

ငါ့နားထဲကို ရောက်ရောက်လာတယ်၊

ကုန်ဈေးနုန်းအတက်များတော့

ငါ့အမေရဲ့ ညည်းသံကို ကြားရတယ်၊

ခြေထောက်တစ်ဖက်နာနေတဲ့ငါ့အဖေရဲ့ ဆေးဖိုးဝါးခတွေကို

ကုန်ဈေးနုန်းက ဝါးမြိုသွားတဲ့အကြောင်းပဲကြားနေရတယ်၊

မြို့ထဲကို စစ်ကားတွေ ၀င်လာတဲ့နေ့ကစပြီး

မြို့ထဲမှာလည်း မြို့ထဲက ညည်းသံတွေနဲ့ညံလို့၊

မြို့ဟာ မြို့နဲ့မတူတော့ပဲ

မြို့ပျက်တစ်ခုလို ဖြစ်သွားပြီး

မြို့ရဲ့လူထုဟာ ဒီမြို့မှာ ပျော်တဲ့ပုံလည်း မပေါ်တော့ဘူး၊

မြို့ထဲကို စစ်ကားတွေ ၀င်လာတဲ့နေ့ကစပြီး ။

~~~~

ရိုးနီ